تأثیر یک جلسه فعالیت وامانده ساز بر تغییرات منحنی توان- زمان گروه عضلات حرکت دهنده زانو در مرحله اتکاء دویدن

مقدمه: دویدن یکی از فعالیت های تفریحی فراگیر در سطح جهان است. ورزشکاران فراغتی اغلب مقدار و شدت تمرین را برای بهتر شدن سطح آمادگی جسمانی خود افزایش می دهند. بدن به این افزایش تمرین واکنش های متفاوتی را نشان می دهد. این افزایش تمرین علاوه بر بهبود سطح آمادگی جسمانی افراد می تواند با آسیب های ناشی از افزایش شدت تمرین همراه باشد. فعالیت عضلانی، الگوی دویدن و خستگی از عواملی است که می تواند تحت تاثیر افزایش شدت تمرین قرار گیرد. تغییرات کار و توان عضلانی در اثر خستگی عمومی تاکنون بررسی نشده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی خستگی یک جلسه تمرین وامانده ساز بر اوج توان و کار عضلات حرکت دهنده زانو طی مرحله اتکای دویدن می باشد. مواد و روش ها : 16 دانشجوی مرد دانشگاه مازندران که از لحاظ جسمی سالم و فاقد هرگونه آسیب یا ناهنجاری خاصی در اندام تحتانی بودند، بصورت داوطلبی با میانگین سن3± 24(سال)، قد 5/47±177 سانتی متر، جرم 8/4±72/6 کیلوگرم در این پژوهش شرکت کردند. داده های سینماتیکی و سینتیکی با استفاده از همزمانسازی دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت شدند. توان و کار منفی و مثبت عضلات عمل کننده بر زانو با استفاده از معادلات دینامیک معکوس در نرم افزار matlab محاسبه گردیدند. آزمون فرضیات با استفاده از آزمون t زوجی (تی همبسته) انجام شد (p<=0/05). یافته ها : نتایج این پژوهش نشان داد، اوج توان منفی و کار منفی پس از خستگی بطور معناداری به ترتیب 33/78% و 28/6% کاهش یافته است. همچنین با وجود اینکه اوج توان مثبت بطور معناداری کاهش یافت (p=0/039)، اما کار مثبت تغییر معناداری نداشت (p=0/644). نتیجه گیری : نتایج این پژوهش نشان داد، پس از خستگی عمومی، عملکرد جذب ضربه و شوک برخوردی هنگام برخورد پا با زمین کاهش می یابد. با این وجود، در بخش مثبت اتکا (تولید نیروی پیشران)، کار مثبت کاهش پیدا نکرده که ممکن است بدلیل نقش جبرانی عضلات در تولید و حفظ گشتاور طی دویدن در شرایط خستگی باشد.